Tool και μια βραδιά στην ουρά!

Tool! Μια μπύρα να χαλαρώσουμε μετά το τρέξιμο και τις ουρές!

Ένα βράδυ είπα να βγω μόνη με τον σύζυγο μετά από πολλά χρόνια και εξελίχτηκε σε ένα από τα πιο σουρεάλ βράδια της τελευταίας δεκαετίας. "Μετά από πολλά χρόνια", μικρή υπερβολή ίσως, αλλά ήμουν 5 μήνες καθηλωμένη στο κρεβάτι όσο ήμουν έγκυος στον Ορέστη, μετά γεννήθηκε, γιαγιάδες, παππούδες, συγγενείς, στενούς καρδιακούς φίλους δεν έχουμε, δεν τον άφηνα να γυρνάω δεξιά και αριστερά, ποιον να εμπιστευτώ εδώ στα ξένα; Είχε έρθει η αδερφή μου στο Μεξικό, πήγαμε σε συναυλία της Rosalía που είμαι φαν, ο Ορέστης ήταν τριών μηνών, ακόμα θήλαζε, έμεινε με τον μπαμπά του, καταστρώσαμε σχέδιο να λείψω τρεις ώρες να γυρίσω μέχρι τις 11μμ να τον θηλάσω, το σχέδιο στέφθηκε με επιτυχία, αλλά τρέχαμε. Πήγαμε στο πανηγύρι της Γουμένισσας το 2023 μετά τις 9μμ, είχα τον Ορέστη ακόμα στον μάρσιπο και βγήκα έξω μαζί του με την ελπίδα να τον πάρει ο ύπνος, αλλά πού να κοιμηθεί με τόσο θόρυβο και τόσο κόσμο, γυρίσαμε νωρίς νωρίς στο σπίτι. Μια άλλη φορά πήγα να δω τον Marc Anthony σε συναυλία του εδώ στο Μεξικό, έμεινε ο Ορέστης με τον μπαμπά του για δεύτερη φορά τα δυο τους μοναχούλια, γύρισα στις 12 παρά, δεν κοιμότανε κανείς...!

Μετά ξεκίνησαν οι παραστάσεις του Sócrates Mega Star, σχεδόν όλες μετά τις 9. Στάθηκα τυχερή, ο Πάτρικ δεν έλειπε στα ατελείωτα ταξίδια του, έμενε με τον γιο μας, γυρνούσα στις 11:30 όλοι στα κρεβάτια τους, συνήθισαν. Εκτός από μια φορά που ο Πάτρικ έλειπε σε ένα ακόμα ατελείωτο ταξίδι, λέω θα βάλω τον Ορέστη να κοιμηθεί το μεσημέρι, θα τον πάρω μαζί μου, να δω τουλάχιστον την έναρξη της παράστασης που σκηνοθέτησα και μέχρι της 10 θα είμαστε σπίτι... Κοιμήθηκε δύο ώρες το μεσημέρι, πήγαμε 8 στο θέατρο με όλη την ομάδα, έφαγε, έπαιξε με τα αυτοκινητάκια του, στις 9:15 άρχισε να γκρινιάζει και να με παρακαλάει να γυρίσουμε στο σπίτι... Γυρίσαμε, το σχέδιο δεν στέφθηκε με επιτυχία.

Δεν ήμουν μέχρι και πριν από έναν μήνα έτοιμη να τον αφήσω το βράδυ σε άλλα χέρια εκτός από του μπαμπά του. Βγαίνουμε με τον σύζυγο κανένα ραντεβού στη χάση και στη φέξη, για ένα τρίωρο, θα φέρω τη γιαγιά του τη Μεξικάνα που τον αγαπάει και την αγαπάει πολύ, θα φέρω τη δασκάλα του από το σχολείο που είναι ένα φρέσκο κορίτσι 21 ετών και παίζουν όλη την ώρα, θα καταφέρουμε να είμαστε μόνοι μας τα πιτσουνάκια έστω για λίγο να θυμηθούμε πώς ήταν η ζωή π.Ο. (προ Ορέστη), αλλά θα είμαστε πίσω στις 6 το απόγευμα, να φάμε όλοι μαζί, να τον κάνουμε το μπάνιο του, να τον βάλω για ύπνο, τη ρουτίνα μας.

Ο Ορέστης είναι πια 2 χρόνων και 4 μηνών, μου λέει ο Πάτρικ έρχονται οι Tool στο Μεξικό, πάμε; Μου αρέσουν πάρα πολύ, λέω πάμε! Η συναυλία ήταν Σάββατο 15 Μαρτίου στις 7 πίσω από το στάδιο Azteca, 6χμ από το σπίτι μας, όχι και τόσο μακριά. Ρωτάω τη δασκάλα του μπορείς; Μπορώ μου λέει, αλλά τι ώρα πιστεύεις ότι θα γυρίσετε; Της λέω αν όλα πάνε καλά 10-10:30 θα είμαστε σπίτι. Ωραία, μου λέει, μπορώ! Πρώτη φορά θα άφηνα βράδυ τον Ορέστη με άλλο άτομο πέρα από τον μπαμπά του και τα βράδια που τον είχα αφήσει στον μπαμπά του μετρημένα στα δάχτυλα, είχα ένα άγχος. Αλλά η Miss Areli είναι πια μέρος της καθημερινότητας του Ορέστη, είναι δασκάλα του στο σχολείο, μπαινοβγαίνει κι έναν χρόνο στο σπίτι μας περιστασιακά όποτε τη χρειαστώ, γιατί όχι;

Ντύνομαι, στολίζομαι για τη συναυλία των Tool, είχα χρόνια να βγω βράδυ με το αγόρι μου, ήθελα να είμαι όμορφη. Δεν στολίζομαι ωστόσο και πάρα πολύ, την τελευταία φορά που ο Πάτρικ φόρεσε την αγαπημένη του ζώνη για τη συναυλία των Dream Theater γύρισε απαρηγόρητος, γιατί δεν τον άφησαν να περάσει, έπρεπε να αφήσει τη ζώνη εκτός του σταδίου και φυσικά όταν βγήκε δεν τη βρήκε εκεί που την άφησε. Ντυνόμαστε στολιζόμαστε τόσο-όσο λοιπόν, έρχεται η Miss Areli στις 6, τη ρωτάω αν μπορεί να μείνει μετά τις 10:30 αν κάτι απρόβλεπτο συμβεί - το ένστικτο μου φώναζε!- μου λέει δυστυχώς όχι, πάει να μου απολογηθεί, της λέω δεν χρειάζεται να μου πεις τον λόγο γλυκιά μου, δεν μπορείς, θα φροντίσουμε να είμαστε μέχρι το αργότερο στις 10:30. Παραγγέλνουμε Uber, φεύγουμε χαρούμενοι...

Φτάνουμε στο στάδιο Azteca, βλέπουμε κίνηση, λέμε στον οδηγό άφησέ μας εδώ να περπατήσουμε να μην ταλαιπωρείσαι κι εσύ... Κούνια που μας κουνάνε. Φτάσαμε 7 παρά, δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαμε σε συναυλία στο στάδιο Azteca ούτε και η πρώτη συναυλία της ζωής μας, βλέπουμε μια ουρά χιλιομέτρων, ρωτάμε για την puerta 3; μας λένε η ουρά ξεκινάει από εδώ. Μπαίνουμε κι εμείς στην ουρά σαν καλά παιδιά, όλες τις φορές είχε λειτουργήσει το πράμα μια χαρά, όλα γρήγορα και στην ώρα τους, η ουρά όμως αυτή τη φορά δεν προχωράει με τίποτα... Έρχονται τρεις την ώρα τύποι με μηχανάκια και φωνάζουν "evita las filas, απόφυγε τις ουρές!", κάποιοι ανεβαίνουν στα μηχανάκια και φεύγουν στην ευχή του Θεού, τρικάβαλα και τετρακάβαλα, εμείς σταθερά και καλά παιδιά στην ουρά μας. Μετά από μισή ώρα όμως αρχίζουν και με ζώνουν τα μαύρα φίδια... Τι ώρα θα μπούμε μέσα, τι ώρα θα ξεκινήσει η συναυλία, τι ώρα θα φύγουμε, πώς θα βρούμε Uber, τι ώρα θα φτάσουμε στο σπίτι, ΔΕΝ ΒΓΗΚΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΒΡΑΔΥ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΟΥΡΑ!

Μετά από μία ώρα, είχε πάει 8 παρά, είμαστε ακόμα στην ουρά, δεν πάει άλλο, έχουμε απηυδήσει, θα χάσουμε τη συναυλία, όλοι περιμένουν υπομονετικά, εγώ έχω εκνευριστεί κάργα... Η Miss Areli θα είναι το αργότερο μέχρι τις 10:30... Σταματάω έναν τύπο με μηχανάκι, λέω πόσο. Σκέφτομαι θα μου ζητήσει 500 πέσος το άτομο για να μας βάλει μέσα, μου λέει 100 πέσος το άτομο. Φωνάζω Πάτρικ! Έρχεται ο Πάτρικ και ανεβαίνουμε ΤΡΙΚΑΒΑΛΟ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΓΝΩΣΤΟ σε ένα μηχανάκι για να αποφύγουμε μετά από μία ώρα την ουρά των δύο χιλιομέτρων. Ο οδηγός, εγώ πίσω του, πίσω μου ο Πάτρικ με τον μισό κώλο στον αέρα. Μου ψιθυρίζει το αγόρι μου, ο οδηγός δεν έχει credentials, δεν φοράει δηλαδή αυτά τα επίσημα γιλέκα για τα διαπιστευτήρια. Του λέω ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ!; ΚΑΝΕΙΣ πάνω στα μηχανάκια δεν έχει επίσημα γιλέκα ούτε διαπιστευτήρια, ήρθαν να βγάλουν μερικά εύκολα και γρήγορα πέσος, τουλάχιστον ο δικός μας φοράει κράνος, γιατί κανένας άλλος δεν φοράει κράνος. Ήθελα τόσο να απαθανατίσω τη στιγμή με ένα βίντεο από το κινητό, δεν τόλμησα να το βγάλω... Τρικάβαλο πάνω σε ένα παπάκι σε ανηφοριά χωρίς κράνος, δύο χιλιόμετρα με ελιγμούς ανάμεσα σε εκατοντάδες κόσμου, άλλα μηχανάκια, αυτοκίνητα κολλημένα στην κίνηση, μικροπωλητές, ένας χαμός. Λέω, Γλύκα, άσε τα ντοκουμέντα τώρα να γυρίσεις σώα και αβλαβής στο μωρό σου, ΚΡΑΤΗΣΟΥ ΓΕΡΑ! Είχα να ανέβω σε τρικάβαλο από τα 15...

Φτάνουμε στην Puerta 3, δίνουμε 200 πέσος στον "οδηγό", μας πάει μέχρι την είσοδο, μας χτυπάει φιλικά την πλάτη και φεύγει.... Λέω συγγνώμη... Γιατί μας έβαλαν να κάτσουμε στην ουρά και δεν ήρθαμε κατευθείαν στην είσοδο;! ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΑ ήταν αυτή;! Τι ΣΚΑΤΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ!; Μου λέει ο Πάτρικ τρισευτυχισμένος που δεν ήμασταν πια στην ουρά, έλα πάμε γρήγορα μέσα, είναι 8 και, να προλάβουμε να δούμε τίποτα! Τρεις φορές μας σταμάτησαν για έλεγχο, σώμα, τσάντα, πάλι καλά είχε και γυναίκες αστυνομικούς, δεν με ακούμπησε ανδρικό χέρι, μπήκαμε στον χώρο της συναυλίας, έπαιζε ακόμα η μπάντα που θα άνοιγε τους Tool, ο χώρος... ΜΙΣΟΓΕΜΑΤΟΣ...! Λέω ναι, αφού οι μισοί περιμένουν ακόμα απ' έξω... Γιατί; Ένας Θεός και οι οργανωτές ξέρουν.

ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ

Οι Tool ξεκίνησαν στις 9 παρά πέντε, η συναυλία ήταν για τις 7, έβγαλαν ανακοίνωση πριν στις οθόνες ότι παρακαλούν το σόου να είναι ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ, να μη βγάλει κανείς το κινητό του να φωτογραφήσει ή να βιντεοσκοπήσει, όποιος το κάνει, θα βγει έξω με το ζόρι και δεν θα ξαναμπεί μέσα. Κανένα πρόβλημα. Σουρεαλιστικό το αίτημα σε έναν κόσμο που έχει το κινητό ανά χείρας όλη την ωρα, αλλά οι Tool είναι ιδιαίτερη μπάντα, φανταστική στα λάιβ τους, σχεδόν όλοι σεβάστηκαν την επιθυμία τους, ήταν κάνα δυο μπροστά μου που έβγαζαν τρεις την ώρα το κινητό, αλλά κανείς δεν τους είπε τίποτα, κάποια στιγμή έβγαλε και ο Πάτρικ το δικό του, έβγαλε μια φωτό να τη στείλει στους φίλους του. Δέκα η ώρα δυστυχώς έπρεπε να φύγουμε. Ήμασταν πολύ λυπημένοι, θέλαμε να κάτσουμε μέχρι το τέλος.

Η μόνη φωτό της συναυλίας.

Μέχρι να βγούμε έξω, να έρθει το Uber κλπ. είχε πάει 10 και είκοσι, φτάσαμε σπίτι 10 και 37 με έναν οδηγό που θα μπορούσε να άνετα να συμμετέχει στο ράλι Ακρόπολις... Μπαίνουμε μέσα, όλα τα φώτα αναμμένα, ο Ορέστης με μάτια ορθάνοιχτα σαν της κουκουβάγιας, γελαστός γελαστός, διάθεση στα ουράνια, έπαιζε με τη Miss Areli στην κουζίνα... Δεν μπορούσε να κοιμηθεί... Μου λέει η δασκάλα του, προσπάθησα, δεν ήθελε, λέω δεν πειράζει, θα πέσουμε να κοιμηθούμε όλοι μαζί, είμαστε πτώματα μετά από 3μιση ώρες όρθιοι. Της αφηγούμαι τα παθήματά μας, τι κρίμα μου απαντάει, λυπάμαι που δεν μπορώ να κάτσω παραπάνω, οι γονείς μου λείπουν στην Κουερναβάκα και είναι οι παππούδες μου στο σπίτι. Περιμένω κι εγώ να ακούσω ότι αυτή τους φροντίζει και ότι έχει να τους δώσει τα φάρμακά τους ξέρω γω, αλλά λέει άλλα πράγματα από αυτά που περιμένω να ακούσω...

Δεν έχω λέει τα κλειδιά του σπιτιού μου (!) και περιμένουν οι παππούδες πότε θα γυρίσω για να μου ανοίξουν (!) γιατί μέχρι να γυρίσω δεν κοιμούνται... (!) Οκ, κι εγώ τα έζησα αυτά με τη γιαγιά μου την Ελένη, αλλά ήμουν ανήλικη... Και το σπίτι της γιαγιάς μου της Ελένης ήταν της γιαγιάς μου της Ελένης, δεν έμενα εκεί, έμενα όταν δεν μπορούσα να γυρίσω σπίτι, γιατί ο μπαμπάς μου θα δούλευε και δεν υπήρχε κανείς να έρθει να με πάρει, όταν δεν έβρισκα άτομο να με γυρίσει σπίτι ή ταξί (μεγάλωσα σε ένα σπίτι έξω από τη Γουμένισσα). Αλλά η Miss Areli είναι ετών 21 και εργαζόμενη γυναίκα... Δεν είπα τίποτα φυσικά, δεν σχολίασα τίποτα, δεν μου πέφτει λόγος, στο Μεξικό είμαστε, δεν είναι μια ασφαλής χώρα, πόσο μάλλον για τα νεαρά κορίτσια, θέλει η οικογένειά της να γυρίζει στο σπίτι ασφαλής, δεν της δίνουν κλειδί, για να χτυπήσει την πόρτα, να ξέρουν πότε επιστρέφει, να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, φαντάζομαι, δεν ξέρω τι να πω... Τα λεγόμενα ωστόσο της δασκάλας προσέθεσαν επιπλέον σουρεαλισμό σε μια βραδιά ούτως ή άλλως σουρεαλιστική!