Το 2022 φεύγει, μια νέα ζωή έρχεται!

Το 2022 φεύγει και μας αφήνει με μία παρακαταθήκη εφ' όρου ζωής. Τον Ορέστη. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο δώρο, αλλά ομολογώ ότι δεν μπορώ ακόμα να συνειδητοποιήσω ότι έγινα μητέρα. Δύσκολη εγκυμοσύνη. Δύσκολη γέννα. Δύσκολο το 2022, αλλά και συναρπαστικό. Δοκίμασα τα όριά μου ποικιλοτρόπως με αποκορύφωμα τη γέννηση του γιου μου. Γράφω "γιου μου" και δεν το πιστεύω.

Έμεινα έγκυος και γέννησα στο Μεξικό. Το μεγαλύτερο μέρος της εγκυμοσύνης μου το πέρασα στο κρεβάτι. Ακυρώσαμε με πόνο ψυχής το ταξίδι στην Ευρώπη το καλοκαίρι του 2022, γιατί ο γιατρός δεν μου επέτρεψε να ταξιδέψω. Για την ακρίβεια μου είπε: "Αν θες να ταξιδέψεις, ταξίδεψε. Αλλά θα το κάνεις με δική σου ευθύνη". Δεν μας άφησε πολλά περιθώρια. Το συζητήσαμε για λίγο με τον σύζυγο και τα ακυρώσαμε όλα. Αν κάτι συνέβαινε, δεν θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου. Έχω να πατήσω το πόδι μου στην Ελλάδα από το καλοκαίρι του 2021. Πόσο πολύ μου λείπει...

Σαν τη Χαλκιδική...

Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν είδα θετικό το τεστ εγκυμοσύνης. Είχα χάσει πλέον τις ελπίδες μου, μου ήταν αδύνατο να ξεχάσω τα λόγια ενός γιατρού ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να μείνω έγκυος χωρίς εξωσωματική, πάλευα μέσα μου να αποδεχτώ το γεγονός ότι δεν ήταν γραφτό μου να γίνω μάνα. Και να που ξύπνησα ένα πρωί με πέντε μέρες καθυστέρηση και αποφάσισα να κάνω το τεστ που μου άλλαξε τη ζωή. Όταν το έστειλα στα αδέρφια μου, νόμισαν ότι διαγνώστηκα θετική στον Κόβιντ. "Τεστ εγκυμοσύνης είναι. Απίστευτο!"

To 2022 μπήκε με δυο καλούς φίλους από την Αυστρία. Στην αλλαγή του χρόνου χορέψαμε Βαλς και εγώ ένιωθα σαν την πριγκίπισσα Σίσσυ. Τον Γενάρη δούλεψα λίγο για την Αυστριακή πρεσβεία στο Μεξικό, κάνοντας μια σειρά από βίντεο και με τα λεφτά που έβγαλα πήγαμε στην Οαχάκα που είναι μακράν η αγαπημένη μου πολιτεία. Τον Φλεβάρη παρέδωσα ένα θεατρικό εργαστήριο υποκριτικής σε επαγγελματίες και ερασιτέχνες ηθοποιούς με κεντρικό θέμα τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη και τον φεμινισμό. Ωστόσο, ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία που με συγκλόνισε και άλλαξε τον προσανατολισμό μου.

Τον Μάρτη ξεκίνησα τις πρόβες για να παρουσιάσω μία διασκευή της Λυσιστράτης στο κοινό της πρωτεύουσας του Μεξικού προσαρμοσμένη στα εδώ δεδομένα με σκοπό την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών. Παράλληλα χόρευα τουλάχιστον 8 ώρες την εβδομάδα κυρίως λατινοαμερικάνικους χορούς και ένιωθα ότι ξαναβρίσκω πάλι τον καλλιτεχνικό εαυτό μου μετά την απαίσια πανδημία που μας στέρησε τόσα. Εκείνον τον Μάρτη άφησε και η αδερφή μου την Ελλάδα και μετακόμισε στο Παρίσι.

Μπήκε ο Απρίλης και δεν μπορούσα με τίποτα να βγάλω τον Μάρτη που μου είχε κάνει δώρο η Έλενα όταν είχε έρθει να με επισκεφτεί στο Μεξικό το 2020 λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία. Τον άφησα λοιπόν στο χέρι και το πρώτο δεκαήμερο του Απρίλη, ενώ ετοιμάζαμε το ταξίδι για το Περού, αποφάσισα να κάνω ένα τεστ εγκυμοσύνης. Η καθυστέρηση μου είχε ταράξει τις ορμόνες. Πήρα τηλέφωνο τον Πάτρικ σχεδόν αμέσως.

-Τι κάνεις, πού είσαι;

-Στο Decathlon. Ψωνίζω παπούτσια για το Περού.

-Παράτα τα όλα και έλα στο σπίτι.

-Γιατί;

-Είμαι έγκυος...

-...

Ο γιατρός που είχα το πρώτο τρίμηνο (άλλαξα 4 γυναικολόγους όσο ήμουν έγκυος, άλλη ιστορία αυτή), μου συνέστησε να ακυρώσω το Περού. Το ένστικτο μού έλεγε το αντίθετο. Πήγαμε τελικά και ζήσαμε ένα σωρό περιπέτειες, αλλά εγώ γύρισα στο Μεξικό και ήμουν ακόμα έγκυος με πολλές ναυτίες.

Τον Μάιο παρουσίασα τις Adelístratas de Aristófanes σε τρία θέατρα στην Πόλη του Μεξικού και στα δύο ήμασταν γεμάτοι. Πώς να μη γεμίσω με περηφάνια μεγάλη. Το θεώρησα σπουδαίο επίτευγμα, γιατί πήραμε και πολύ καλές κριτικές. Μου ζητούσαν να πάμε για ποτό μετά τις παραστάσεις κι εγώ αρνούμουν με τη δικαιολογία ότι ήμουν κουρασμένη ή ότι έχω πολλή δουλειά. Δεν μπορούσα να βγαίνω με τις ναυτίες, δεν μπορούσα να πίνω αλκοόλ, χώρια που ήθελα να κρατάω την όλο και πιο φθίνουσα ενέργειά μου για τις παραστάσεις.

Κουράστηκα όμως. Στην τελευταία παράσταση είχα αιμορραγία. Φοβήθηκα ότι έχασα το μωρό. Ο Πάτρικ ήταν σε επαγγελματικό ταξίδι και ο γιατρός μου είπε να κάτσω σπίτι. Πώς θα μπορούσα; Είχα την τελευταία παράσταση σε ένα καινούριο θέατρο, όπου έπρεπε να κάνω φώτα και να δώσω οδηγίες σε ηθοποιούς και τεχνικούς. Ήμασταν αυτό που λένε sold out. Με πήγε σηκωτή ο Νάτσο για να μην περπατάω, την ευχή μου να 'χει. Τέλος καλό, όλα καλά.

Μετά τις παραστάσεις είπα να κάτσω στα αυγά μου, αλλά τελευταία στιγμή αποφάσισα να κάνω ένα χαλαρωτικό δώρο στον εαυτό μου και να πάω ένα τριήμερο στη θάλασσα. Ήθελα να γιορτάσω την επιτυχία της παράστασης και έφυγα για το Zihuatanejo.

Αφού έκανα όλα τα τεστ για να δούμε ότι το έμβρυο στην κοιλίτσα μου ήταν υγιές, ανακοινώσαμε επιτέλους την εγκυμοσύνη μου σε οικογένεια και φίλους. Τι ωραία στιγμή να λες στους οικείους σου ότι σε λίγους μήνες θα υποδεχτείς ένα νέο μέλος!

Τον Ιούνιο ήμουν ακόμα δυνατή. Χόρευα, περπατούσα, έκανα τις βόλτες μου. Είχαμε από τις αρχές του χρόνου κλείσει ένα ταξίδι στο Λας Βέγκας και είπαμε να μην το ακυρώσουμε. Είδαμε τους φίλους μας, έβαλα μέσα σε τρεις μέρες όσα κιλά δεν είχα βάλει ένα ολόκληρο τρίμηνο και γύρισα για να ακούσω από τον γιατρό μου ότι πλέον πρέπει να περνάω τις μέρες μου στο κρεβάτι και να κάνω οπωσδήποτε περίδεση τραχήλου. Υπήρχε υψηλός κίνδυνος για αποβολή. Τα ακυρώσαμε λοιπόν όλα και εγώ από 100% δραστήρια πέρασα στο απόλυτο τίποτα. Ήμουν εντελώς εξαρτώμενη από τους γύρω μου.

Τον Ιούλιο έκανα την περίδεση τραχήλου και παρακολουθούσα με μεγάλο ενδιαφέρον τη δίκη Λιγνάδη. Με μεγάλη μου απογοήτευση διαπίστωσα πόσο διάτρητη είναι η δικαιοσύνη στην Ελλάδα σε εγκλήματα σεξουαλικής φύσεως. Λίγο οι ορμόνες, λίγο η επέμβαση, λίγο η απόφαση της δίκης, ήμουν συνέχεια μες στα νεύρα. Έβλεπα μόνο ταινίες και σειρές στο Νέτφλιξ. Δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτ' άλλο, κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα μου αφού πάντα είμαι υπερδραστήρια μέσα στην ημέρα, αχόρταγη με ό,τι μου προσφέρει η ζωή, γράφω, κάνω σχέδια, οργανώνομαι. Τον Ιούλιο όμως και τον Αύγουστο έμαθα να κάααααθομαι, να κάνω υπομονή και καλύτερη διατροφή, αφού διαγνώστηκα με διαβήτη κύησης. Έκοψα τις βόλτες λοιπόν, έκοψα και τα γλυκά, καλά, το αλκοόλ ήταν κομμένο από την αρχή της κύησης. Γκρίνιαζα από τη μία, αλλά από την άλλη δεν με ένοιαζε και τόσο. Ήθελα να είναι υγιές το έμβρυο μέσα μου και εγώ μαζί με αυτό. Δεν ξέρω αν θα με νιώσουν οι γυναίκες που βίωσαν δύσκολη εγκυμοσύνη, αλλά αυτή την αντίφαση την ένιωσα από την πρώτη στιγμή. Στερείσαι πράγματα που αγαπάς, όπως το να δεις για παράδειγμα την οικογένειά σου στην Ευρώπη, και είναι φυσικό και επόμενο να γκρινιάζεις, αλλά από την άλλη δεν σε νοιάζει κιόλας. Έτσι κι εγώ. Γκρίνιαζα "αδιάφορα".

Προς το τέλος Αυγούστου, έκανε η φίλη μου η Άλκηστη ένα εργαστήριο για το πώς να φτιάχνεις δικά σου κοσμήματα από μαλλί. Κούτσα κούτσα πήγα κι εγώ για να πάρω λίγο τον αέρα μου. Ποιον αέρα δηλαδή; Από καναπέ σε καρέκλα και από καρέκλα σε καναπέ ήμουν. Έφυγα όμως με ένα κολιεδάκι δωράκι στον λαιμό μου.

Τον Σεπτέμβρη μου επέτρεψε ο νέος γυναικολόγος μου να κολυμπάω και γράφτηκα κατευθείαν στο κολυμβητήριο της γειτονιάς μου. Πού με έχανες, πού με έβρισκες, εκεί ήμουν, χαρούμενη σαν μικρό παιδί που επιτέλους είχα εντάξει μια δραστηριότητα στην καθημερινότητά μου. Με προσκάλεσαν και σε μία γυναικεία οργάνωση για να παραδώσω ένα νέο εργαστήριο υποκριτικής και είπα αμέσως το ναι, γιατί ήταν πολύ κοντά στο σπίτι και ήθελα λίγη δράση.

Μπήκε ο Οκτώβρης και η φίλη μου η Λάρα μού πρότεινε να οργανώσει ένα Baby Shower που εγώ το ήξερα μόνο από τις αμερικάνικες ταινίες. Δεν είπα όχι. Μακριά από οικογένεια και κοντινούς φίλους, μάζεψα δώρα για το μωρό ανεκτίμητα και πέρασα φανταστικά!

Και κάπου λίγο πριν την εκπνοή του Οκτώβρη, με έπιασαν οι πόνοι που κράτησαν πολλές πολλές... πολλές ώρες. Θυμάστε τον Μάρτη της αδερφής μου που δεν μπορούσα με τίποτα να βγάλω από το χέρι; Τον κράτησα για γούρι σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και στην κλινική μου τον έβγαλε μια νοσοκόμα για να μου βάλει τον ορό. Είχε έρθει η ώρα να γεννήσω.

Ήρθε λοιπόν στη ζωή ο Ορέστης και άλλαξε τη ζωή μας. Όλα πλέον είναι π.Ο. και μ.Ο., προ Ορέστη και μετά Ορέστη.

Τον Νοέμβριο λεχώνα προσπαθούσα να βρω πάλι τα βήματά μου, αφού όλους τους προηγούμενους μήνες είχα ξεχάσει να περπατάω. Τα βήματά μου και τα πατήματά μου με το βρέφος στο σπίτι. Δύσκολη η μητρότητα, αλλά και συναρπαστική. Όπως ήταν το 2022, όπως είναι και το Μεξικό. Χαίρομαι που ο Πάτρικ πήρε τρεις μήνες άδεια πατρότητας από τη δουλειά και χαιρόμαστε μαζί τους πρώτους μήνες του παιδιού μας. Γράφω "παιδιού μας" και δεν το πιστεύω. Χωρίς τον Πάτρικ στο σπίτι, δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να αντεπεξέλθω. Δεν ξέρω τίποτα για την επιλόχειο κατάθλιψη, αλλά υποθέτω ότι οι γυναίκες που την περνούν ή νιώθουν εντελώς μόνες και απελπίζονται ή έχουν από πάνω τους όλο το σόι το δικό τους και του συντρόφου τους να ασκεί κριτική. Τα δύο άκρα, ή εντελώς μόνες τους ή με πολλά χέρια να τις κατσιάζουν.

Τον Δεκέμβρη πήγαμε περιχαρείς να βγάλουμε διαβατήριο στον Ορέστη για να είμαστε έτοιμοι να το βάλουμε στα πόδια, αν χρειαστεί. Ήταν μια εμπειρία πολύ δυσάρεστη. Πήγαμε με ραντεβού υποτίθεται, αλλά περιμέναμε με το βρέφος μιάμιση ώρα μέχρι να έρθει η σειρά μας, αφού δεν δίνεται προτεραιτότητα στα βρέφη, και άλλη μιάμιση ώρα μέχρι να του βγάλουμε μια φωτογραφία που να είναι συμβατή με τους διεθνείς κανόνες των διαβατηρίων. Δεν επιτρέπεται να φέρεις εσύ δική σου φωτογραφία. Όποιος δεν έχει προσπαθήσει να βγάλει φωτογραφία διαβατηρίου σε ένα βρέφος 45 ημερών, δεν μπορεί να ξέρει για τι πράγμα μιλάω. Αφού χάσαμε τρεις ώρες, έπρεπε να περιμένουμε τουλάχιστον άλλη μία ώρα για να πάρουμε το διαβατήριο έτοιμο στα χέρια μας. "Να μην έρθει άλλη μέρα ο σύζυγος;" Όχι, παραδίδονται την ίδια μέρα. Άστραψα και βρόντηξα. Ευγενικά. Αλλά άστραψα και βρόντηξα. Μας έβαλαν προτεραιότητα επιτέλους, περιμέναμε μόλις 10 λεπτά, πήραμε το διαβατήριο του Ορέστη και φύγαμε.

Με ρωτάνε πώς περνάω τις γιορτές. Αν εξαιρέσω το Προεδρικό Διάταγμα που υποβάθμισε τα πτυχία των καλλιτεχνών στην Ελλάδα και από πτυχιούχος Υπουργείου Πολιτισμού από Δραματική Σχολή, βρέθηκα πλέον με δύο απολυτήρια Λυκείου και την καρδιά περιβόλι, η διάθεση είναι ανεβασμένη και απολαμβάνουμε τον μικρό μας. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο προς το παρόν. Απόλαυσα και ένα ποτήρι λευκό κρασί Χατζηβαρύτη από τη Γουμένισσα που έπεσε σαν νέκταρ στο στομάχι μου παραμονή Χριστουγέννων. Θα απολαύσω άλλο ένα ποτήρι λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος για να γιορτάσω τον ερχομό του Ορέστη παρέα με τον σύντροφό μου και δεν χρειάζομαι - προς το παρόν - τίποτ' άλλο.

Εύχομαι σε όλον τον κόσμο υγεία, χαρά, αφθονία, ειρήνη και ισότητα για να απολαμβάνουμε τη ζωή. Καλώς να μας έρθει το 2023.