Disneyland Paris - love to hate it, hate to love it

Η πρώτη φορά που βρέθηκα στο Παρίσι ήταν τον περασμένο Αύγουστο. Δεδομένου ότι η αδερφή μου μένει πλέον εκεί, μάλλον θα βρίσκομαι πολύ πιο συχνά στο εγγύς μέλλον. Εξερευνήσαμε γρήγορα το Παρισάκι και τις υπόλοιπες μέρες τις αφιερώσαμε στην Disneyland! What a place...

Η πρώτη σκέψη είναι ότι μοιάζει με το Λας Βέγκας, μόνο που αντί να βλέπεις παντού μεθυσμένους ενήλικες με κοκτέιλς ανά χείρας (υπερβάλλω και να με συγχωρείτε), βλέπεις παιδιά και ενήλικες με προϊόντα made in China που κοστίζουν μια μικρή περιουσία. Έχει μια απατηλή λάμψη που όταν τη ζήσεις ξεθωριάζει, αλλά μόλις φύγεις σου λείπει και θέλεις να τη ξαναζήσεις. Η αντίφαση αυτή νομίζω ότι προέρχεται από το πολύ απλό μα ιδιαίτερα πολύτιμο αίσθημα της ξενοιασιάς που σου προκαλούν και τα δύο μέρη -και το Λας Βέγκας και η Disneyland- όσα λεφτά και αν έχεις ξοδέψει στο τέλος. (Δεν αναφέρομαι φυσικά στους εξαρτημένους από τον τζόγο ανθρώπους, αναφέρομαι σε όσους είναι υγιείς και πάνε εκεί για να ξεσκάσουν. Είναι ακριβά μέρη. Δεν πας κάθε μέρα.) Αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάνεις γιόλο! Το μόνο που σε νοιάζει είναι να περάσεις καλά τη δεδομένη στιγμή, να ζήσεις το τώρα, το παρόν, το σήμερα. Tο αύριο δεν υπάρχει, το χθες δεν υπάρχει, υπάρχεις μόνο εσύ, η παρέα σου και η λίστα με το τι πρέπει να κάνεις όσες ώρες ή μέρες έχεις αποφασίσει να περάσεις στον θαυμαστό μα επίπλαστο κόσμο του Μίκη. Και αυτό, σε έναν κόσμο που καίγεται, πλημμυρίζει, αλλάζει, καταστρέφει και καταστρέφεται, στρεσάρει, προβληματίζει, είναι ανεκτίμητο. Από εκεί πηγάζει και η μεγάλη επιτυχία του πάρκου, θεωρώ.

Πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα έχετε πάει στην Disneyland. Είναι δημοφιλής προορισμός. Άραγε τι προσδοκίες είχατε; Ο κόσμος είναι τόσος πολύς και τόσο διαφορετικός που εγώ τουλάχιστον δεν ήξερα πού να πρωτοκοιτάξω: στο πολύχρωμο, πολύβουο ανθρώπινο μελίσσι, το οποίο όπου έβλεπε ατραξιόν έτρεχε να απλώσει χέρι στο μέλι ή στις ατραξιόν αυτές καθ'αυτές; Οικογένειες με μικρά και μεγάλα παιδιά, με μωρά σαν κι εμάς, εφηβάκια με την παρέα τους, ζευγάρια, κοριτσοπαρέες, αγοροπαρέες, καρότσια, αναπηρικά αμαξίδια, Άγγλοι (πολλοί Άγγλοι), Γάλλοι (όχι και τόσοι), Πορτογάλοι, Ισπανοί (παρά πολύ Ισπανοί) και γενικά όλες οι φυλές του Ισραήλ δίπλα και γύρω από τον πύργο της Ωραίας Κοιμωμένης.

Αν είσαι φαν των ταινιών της Disney σε πιάνει μια συγκινησιακή φόρτιση από εκεί που δεν το περιμένεις. Ούτε κατάλαβα πώς και γιατί με έπιασαν τα ζουμιά σε διάφορες άσχετες φάσεις: βλέποντας την κεντρική παρέλαση το απόγευμα, μπαίνοντας στην ατραξιόν του Ρατατούη, αγοράζοντας τα αυτάκια της Μίνι. Δηλαδή γιατί; Με τα αυτάκια της Μίνι;! Με έβλεπε η αδερφή μου και έλεγε το ίδιο. Την πρώτη φορά που πάτησε το πόδι της ως επισκέπτρια με την παρέα της έτρεχαν τα δάκρυα ποτάμι και όλοι έμεναν με ένα γιατί. Κακά τα ψέματα: ό,τι γαργαλάει αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια φέρνει δάκρυα στα μάτια. Ίσως να φταίει η αγνότητα εκείνων των χρόνων, ίσως η ξεγνοιασιά που έγραφα λίγο πιο πάνω, η ανεμελιά, οι απλές σκέψεις, η ομορφιά του παιχνιδιού, οι πρωτόγνωρες εμπειρίες, οι ταινίες και οι ήρωες της Disney και άλλα κινούμενα και τρισδιάστατα σχέδια, ίσως και το ότι μεγαλώνεις και ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι συγκινήθηκα ουκ ολίγες φορές στο πάρκο και ήθελα να γυρίσω πίσω στα παιδικά μου χρόνια και στις βιντεοκασέτες που νοίκιαζα με το τσουβάλι για να βλέπω ξανά και ξανά τις αγαπημένες μου ταινίες.

Δεν θα σας αραδιάσω πού ανεβήκαμε και πού όχι, όλα έχουν τη χάρη τους, αλλά θα ήθελα να σχολιάσω μερικά πράγματα που μου έκαναν αρνητική εντύπωση και άλλα που μου έκαναν απλώς εντύπωση.

Ο χρόνος μας ήταν πολύτιμος και δεν θέλαμε να τον σπαταλήσουμε σε ουρές, αλλά δυστυχώς δεν τις αποφεύγεις. Έτυχε να περιμένουμε μια ολόκληρη ώρα και τελικά να μην ανέβουμε σε κάτι που μας τράβηξε την προσοχή, γιατί είχε τεχνικό πρόβλημα. Υπάρχει μια εφαρμογή, στην οποία μπορείς να τσεκάρεις πόση ώρα είναι η αναμονή και να επιλέξεις κάτι που να έχει μικρότερη ουρά, ωστόσο, άλλες φορές ανταποκρίνεται στον πραγματικό χρόνο και άλλες φορές όχι. Δεν κάναμε όλα όσα θέλαμε, με τον Ορέστη ούτως ή άλλως τα κάναμε όλα στον διπλάσιο χρόνο, αλλά στην τελική δεν μας ένοιαξε ιδιαίτερα. Χαιρόμασταν ο ένας την παρέα του άλλου. Είχαμε τόσο καιρό να βρεθούμε...

Αρνητική εντύπωση μου έκαναν οι καραβίσιες τιμές, είναι όλα στον Θεό και η ποιότητα ένα χάλι, δεν πληρώνεις αυτό που παίρνεις, πληρώνεις το ότι το παίρνεις από την Disneyland.

Το φαγητό επίσης χάλια. Είχαμε σνακς μαζί μας, κρουασάν και μπαγκέτες, αλλά κάποια στιγμή τελειώνουν, βρε παιδί μου, σε κόβει λόρδα τόσο που περπατάς, θέλεις κάτι να βάλεις στο στομάχι σου. Χάλια. Αν έχεις πάντως το μπουκαλάκι σου μαζί έχει σημεία με βρύσες όπου μπορείς το γεμίσεις και να πιεις άφθονο νερό χωρίς να πεις το νερό νεράκι. Παρεμπιπτόντως, στο Λας Βέγκας με το που θα καθίσεις στο τραπέζι προσγειώνεται ένα ποτήρι κρύο νερό με άφθονα παγάκια και είναι ευτυχώς δωρεάν. Το τζάμπα νερό δεν είναι πουθενά αυτονόητο, εκτός ίσως από την Ελλάδα που σερβίρεται πάντα πρώτο στο τραπέζι!

Το πάρκο είναι προσβάσιμο για άτομα με αναπηρίες και γονείς με παιδικά καρότσια. Έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.

Στα πολύ θετικά το ότι οι εργαζόμενοι της Disneyland, παρόλο που είναι χαμηλόμισθοι -να τα λέμε κι αυτά- είναι ελεύθεροι να εμφανίζονται στη δουλειά όπως επιθυμούν αρκεί να είναι καθαροί. Δεν ενδιαφέρει αν έχουν τατουάζ, σκουλαρίκια παντού, πράσινα μαλλιά, ροζ μαλλιά ή καθόλου μαλλιά. Η διαφορετικότητα επιβραβεύεται, όλα τα φύλα είναι αποδεκτά, όλες οι εθνικότητες επίσης. Ρατσισμός, σεξισμός, φασισμός δεν έχουν καμία θέση. Το νιώθεις αυτό στο πετσί σου από την πρώτη στιγμή.

Βέβαια, παθαίνεις μετά από λίγο ένα γλυκανάλατο overdose. Θέλεις μια αποτοξίνωση, τουλάχιστον εγώ, με κάτι σκοτεινό και ανάποδο, για να έρθει στα ίσα του ο καταιγισμός της θετικής ενέργειας. Καλή, χρυσή η Disneyland, αλλά πολλή ζάχαρη και μέλι, ρε παιδί μου. Λιγώνεις. Το βλέπεις ακόμα και από τους εργαζόμενους που δεν θεωρούνται εργαζόμενοι, αλλά cast members, μέλη ενός σόου. Όταν φορούν τη στολή, γιατί όλοι φορούν στολή, μεταμορφώνονται σε ό,τι μεταμορφώνονται τέλος πάντων, ας πούμε σε πεταλούδες, ακόμα και αν δουλεύουν στο πάρκινγκ. Από τη μία μου αρέσει που είναι σχεδόν όλοι τόσο ευχάριστοι, από την άλλη με τρομάζει κάπως αυτή η υποχρέωση. Να είσαι ευχάριστος από καρδιάς, όχι επειδή κάποιος στο επέβαλε, θα με έκανε να νιώθω κάπως πιο σίγουρη για την αυθεντικότητα της Disneyland.

Καλά περάσαμε, δεν ξέρω αν θα ξαναπήγαινα. Έχει πλάκα πάντως. Για μωρά δεν είναι σίγουρα, αλλά μπορείς παντού να θηλάσεις, είναι η ατμόσφαιρα πολύ baby friendly. Όταν πήγαμε τέλη Αυγούστου, το νυχτερινό σόου γινόταν στις 11 το βράδυ... Ρώτησα γιατί, μου είπαν επειδή νυχτώνει μετά τις 9. Μια βδομάδα αργότερα το έβαλαν στις 8. Δεινοπαθήσαμε για να το δούμε, ήταν πάρα πολύ αργά. Όλοι οι μωρογονείς ήταν με τα μωρά στην αγκαλιά ή στο καρότσι κοιμισμένα, πίσω πίσω, γιατί είναι και η μουσική στη διαπασών. Είχε κι αυτό το ενδιαφέρον του, αλλά όπως είπα, για μωρά δεν είναι. Κρατάω τη μαγική ατμόσφαιρα, την παρέα με την αδερφή μου, τα αυτάκια της Μίνι, τη φάτσα του Ορέστη μέσα στην ατραξιόν It's a small world, το πόσο ενθουσιασμένος ήταν ο Πάτρικ και η έφηβη ανιψούλα μας μετά το Hollywood Tower και φυσικά την ατραξιόν του Ρατατούη που την έκανα δύο φορές έτσι για το καλό και γιατί είμαι φαν.

Για το τέλος, να γράψω ότι οι Παριζιάνοι και γενικά οι Γάλλοι δεν είναι και πολύ περήφανοι για το πάρκο της Disneyland στη χώρα τους, αν και συμβάλλει τα μέγιστα στην εγχώρια οικονομία και απασχολεί πάνω από 17.000 άτομα. Συναντήσαμε Γάλλους στην Ελλάδα, πιάναμε την κουβέντα, τους λέγαμε ότι θα πάμε στην Disneyland και μετά δαγκώναμε τη γλώσσα μας, γιατί βλέπαμε τις αντιδράσεις τους. Μας έλεγαν ότι δεν έχει καμία σχέση με τη Γαλλία και ότι είναι σκέτη Αμερικανιά. Δεν διαφωνώ. Υπάρχει όμως ένα αλλά...

Αν πάτε, τα ξενοδοχεία της Disneyland είναι απλησίαστα στις τιμές, αλλά τα Airbnb εκεί τριγύρω είναι πιο ανθρώπινα και καλά οργανωμένα. Έχει απευθείας στάση με το μετρό στο πάρκο και εύκολη πρόσβαση. Σας εύχομαι να περάσετε υπέροχα όπως εμείς!